قابلیت جوش پذیری فولادها

قابلیت جوش پذیری فلزات(جوش پذیری)

به طورکامل نمی توان اظهار داشت که تمام فلزات از قابلیت جوشکاری یا ظرفیت جوش پذیری خوبی برخوردارند.فلزاتی که در حالت جامد صدرصد در یکدیگر قابل حل شدن هستند و بالاترین درجه قابلیت جوشکاری در یکدیگر را دارنذ و فلزاتی که قابلیت انحلال آن ها در حالت جامد محدود است ظرفیت جوش پذیری کمتری دارند. بدیهی است فلزاتی که در حالت جامد در یکدیگر غیرقتبل حل هستند با روش های ذوبی نیز امکان جوشکاری آن ها وجود ندارد. چنین فلزاتی را با روش های جوشکاری فشاری در حالت خمیری (پلاستیک) به وسیله نیروی مکانیکی به یکدیگر اتصال می دهند و یا در بعضی موارد برای دستیابی به استحکام لازم از فلز واسط(سوم) استفاده می کنند.این فلز سوم باید بتواند در هر یک از دو فلز دیگر نفوذ کرده یا حل شود.

بدین ترتیب همانگونه که ملاحظه می شود ظرفیت جوش پذیری فلزات به خواص متالوژیکی فلز و همچنین استحاله های فازی در هنگام ذوب و انجماد بستگی دارد.

به طور کلی عوامل تعیین کننده در جوش پذیری فلزات عبارتند از:

1-آنالیز یا ترکیب شیمیایی فلز یا آلیاژ (فلزات پایه و پرکننده)

2-عملیات حرارتی پیش گرمایی و پس گرمایی

3-روش های جوشکاری

4- سایر عوامل خارجی و محیطی

در این بخش هدف آن است که ضمن بررسی قابلیت جوش پذیری فلزات و آلیاژهای متدوال صنعتی تاثیر عوامل گوناگون بر این قابلیت و نیز روش های عملی برای افزایش ظرفیت جوش پذیری هر آلیاژ مورد کنکاش قرار گیرد.

جدول جوش پذیری انواع فولادها بر اساس فرآیندهای مختلف جوشکاری